Het vervolg op het bekendere ‘Alice’s Adventures in Wonderland’ van Lewis Carroll neemt ons mee op een reis waarin de realiteit wordt verdubbeld. Een wereld waarin alles vertrouwd en tegelijkertijd vreemd is. Daar vermengen verschillende versies van de werkelijkheid zich. De scheuren die ontstaan in de fundamenten van onze vertrouwde realiteit, zorgen voor een gevoel van onzekerheid.
Carrolls verhaal suggereert dat de suggestie van realiteit net zo krachtig kan zijn als de realiteit zelf. Het herinnert ons eraan dat onze perceptie van realiteit subjectief en kneedbaar is, en dat de suggestie van werkelijkheid net zoveel kracht én gevolgen heeft als de werkelijkheid zelf.
De notie van echtheid is vergankelijker dan we denken. Mensen lijken snel en ongemerkt aan nieuwe werkelijkheden te kunnen wennen,
zodat ze erin verstrikt raken zonder het in de gaten te hebben. In onze drang naar vrijheid, eindeloze mogelijkheden en vooruitgang zijn we zo gewend geraakt aan vermenging van werkelijkheden, dat we er nog maar zelden van schrikken. Het gevolg is dat we steeds meer van de wereld achter de spiegel in de ‘echte’ werkelijkheid laten vloeien. Het brengt ons ongemerkt in een staat van verwarring en confronteert ons met een wereld die we niet langer kunnen begrijpen.
De kans is groot dat we op een gegeven moment gelaten achterom kijken en ons – verstrikt in een eindeloze, labyrintische illusie, ronddolend in een wirwar van werkelijkheden, down the rabbit hole – afvragen hoe het toch allemaal zo ver heeft kunnen komen. Tot het moment komt dat we niet meer kunnen onderscheiden wat echt is en wat niet. En daardoor niks er meer toe doet.
